ورزش منظم پاسخ GLP-1 را در مردان دارای اضافه وزن افزایش می دهد
19دسامبر 2019 - در یک گروه از افراد دانمارکی دارای اضافه وزن با میانگین سنی 66 سال، مردانی که به مدت 30 دقیقه در روز از نظر جسمی فعالیت متوسطی داشتند، پاسخ بهتری از پپتید 1شبه گلوکاگون(GLP-1) نسبت به همتایان کمتر فعال خود در یک تست تحمل گلوکز خوراکی، نشان دادند. این نتیجه در میان زنان مشاهده نشد.
شارلوت ژانوس، نویسنده ی اصلی این مقاله و دانشجوی دکترا در دانشگاه کپنهاگ در دانمارک، در بیانیه مطبوعاتی منتشر شده توسط انجمن غدد درون ریز گفت: این یافته ها حاکی از آن است که "فعالیت روزانه، حتی با شدت نسبتاً کم و برای مدت زمان کوتاه، مانند پیاده روی سریع، باغبانی و بازی با نوه ها ،" می تواند از طریق این تأثیر بر ترشح GLP-1، اشتها را کاهش و تنظیم قند خون را بهبود بخشد. تحقیقات جانوس توسط یک کمک هزینه تحقیقاتی از آکادمی دیابت دانمارک که توسط بنیاد نوو نوردیسک تأمین شده است، حمایت می شد.
این تحقیق بر روی گروهی متشکل از 1326 بزرگسال (53 درصد مرد) از مطالعه یADDITION-PRO که در معرض خطر بالای دیابت نوع 2 بودند، انجام و نتایج آن در مجله ی Endocrine Connections منتشر شد.
نویسنده ارشد این مقاله دکترSigne S. Torekov ، از دانشگاه کپنهاگ گفت: غلظت بالاتر هورمونGLP-1 هم احساس گرسنگی و هم قند خون را کاهش می دهد و بنابراین ممکن است خطر ابتلا به چاقی و دیابت نوع 2 را کاهش دهد.
دکتر Torekov گفت: ما حدس می زنیم که اختلافات جنسیتی ممکن است به دلیل تفاوت های فیزیولوژیکی و به طور کلی سطح فعالیت پایین زنان در این مطالعه باشد. این همچنین ممکن است نشان دهد که حداقل سطح مشخصی از فعالیت بدنی برای تأثیر مثبت بر سطح GLP-1 مورد نیاز است، بنابراین مطالعات بیشتری در این زمینه لازم است.
یافته های قبلی تضاد
هورمون GLP-1 یک هورمون اینکرتین است که بعد از خوردن غذا آزاد می شود و با افزایش ترشح انسولین میزان قند خون را کاهش می دهد. نویسندگان اظهار داشتند: این ماده همچنین اشتها را مهار می کند، احساس سیری را افزایش می دهد و تخلیه معده را آهسته می کند.
با این حال، گزارش های متناقضی در مورد تاثیر فعالیت بدنی بر ترشح GLP-1 در افراد دارای اضافه وزن در معرض خطر ابتلا به دیابت نوع 2 وجود دارد.
برای بررسی این موضوع، نویسندگان داده های 703 مرد و 623 زن را در گروه ADDITION-PRO دانمارک ، که دارای میانگین شاخص توده بدنی 27 کیلوگرم بر متر مربع بودند، مورد تجزیه و تحلیل قرار دادند.
شركت كنندگان برای مدت 7 روز از طریق سنسور ضربان قلب و حرکت تحت نظارت قرار گرفتند، و در یك تست استپ 8 دقیقه ای زیر حد ماکزیمم شركت كردند. نمونه های خون آنها قبل و در طی آزمایش تحمل گلوكز خوراکی گرفته شد.
محققان شدت فعالیت بدنی را در رده های کم تحرک، سبک، متوسط تا شدید و شدید طبقه بندی کردند که به ترتیب مطابق با METS[1] کمتر از 1.5 ، 1.5 تا 3 ، بیشتر از 3 تا کمتر از 6؛ و بیشتر از 6 بود.
به طور متوسط، مردان 32 دقیقه در روز و زنان 22 دقیقه در روز را صرف انجام فعالیت بدنی متوسط می کردند و بیشتر مردان نسبت به زنان (44٪ در مقابل 39٪) حداقل 30 دقیقه فعالیت بدنی متوسط در روز را هدف قرار دادند.بیش از 98٪ از شرکت کنندگان مدتی را صرف انجام فعالیت بدنی متوسط کردند، اما تقریباً هیچ یک فعالیت بدنی شدیدی را انجام ندادند.
به طور متوسط ، مردان از آمادگی قلبی تنفسی بالاتری(30.8 در مقابل 28.7،O2 /کیلوگرم در دقیقه)در یک تست استپ برخوردار بودند.
در مردان، هر ساعت اضافه تر انجام فعالیت بدنی متوسط با 19.5درصد کاهش در سطح GLP-1 ناشتا و 15.8 تا 20 درصد افزایش پاسخ در سطحGLP-1 در تست تحمل گلوکز همراه بود.
با این حال محققان تأکید کردند که نتایج آنها بر اساس یک مطالعه ی مقطعی است که تنها ارتباط بین فعالیت بدنی و سطح GLP-1 را نشان می دهد، و نه علیت مستقیم. آنها قصد دارند با بررسی اثرات مستقیم فعالیت با شدت متوسط بر ترشح GLP-1، این یافته ها را تأیید کنند.
منبع:
https://www.medscape.com/viewarticle/922902